uwarunkowania stylu kierowania
style kierowania » uwarunkowania stylu kierowania
Sytuacyjne uwarunkowania stylu kierowania
Badania w ramach tzw. podejścia do stylów kierowania zakładają, że nie ma jednego uniwersalnie skutecznego stylu kierowania. Oznacza to, że szukając rozwiązań należy ustalić, który z czynników jest najważniejszy w danych okolicznościach oraz przewidzieć, który styl kierowania w tych okolicznościach będzie najodpowiedniejszy.
Najlepiej przebadanym i opisanym modelem jest tzw. sytuacyjny model kierowania F.F.Fiedlera. Jego głównym założeniem jest to, że kierownikom trudno jest zmieniać style kierowania i dlatego próby dostosowania stylu kierownika do danej sytuacji skazane są na niepowodzenia. Przeciwdziałać temu można albo dobierając kierownika do sytuacji, albo dostosowując sytuację do kierownika.
Sytuacyjna teoria stylów kierowania rozwijana jest przez P. Herseya i K.H.Blancharda w ramach ewolucyjnej teorii przywództwa. Skuteczność stylu uzależniona jest od stopnia dojrzałości podwładnych, określanego jako pragnienie osiągnięć, chęć brania na siebie odpowiedzialności oraz doświadczenie i umiejętności związane z zadaniem. Stosunki między kierownikiem a podwładnym przechodzą przez cztery fazy – pewien rodzaj cyklu życia – w miarę rozwoju stopnia dojrzałości podwładnych i do tego cyklu kierownicy powinni odpowiednio dostosowywać styl kierowania.
Badania w ramach tzw. podejścia do stylów kierowania zakładają, że nie ma jednego uniwersalnie skutecznego stylu kierowania. Oznacza to, że szukając rozwiązań należy ustalić, który z czynników jest najważniejszy w danych okolicznościach oraz przewidzieć, który styl kierowania w tych okolicznościach będzie najodpowiedniejszy.
Najlepiej przebadanym i opisanym modelem jest tzw. sytuacyjny model kierowania F.F.Fiedlera. Jego głównym założeniem jest to, że kierownikom trudno jest zmieniać style kierowania i dlatego próby dostosowania stylu kierownika do danej sytuacji skazane są na niepowodzenia. Przeciwdziałać temu można albo dobierając kierownika do sytuacji, albo dostosowując sytuację do kierownika.
Sytuacyjna teoria stylów kierowania rozwijana jest przez P. Herseya i K.H.Blancharda w ramach ewolucyjnej teorii przywództwa. Skuteczność stylu uzależniona jest od stopnia dojrzałości podwładnych, określanego jako pragnienie osiągnięć, chęć brania na siebie odpowiedzialności oraz doświadczenie i umiejętności związane z zadaniem. Stosunki między kierownikiem a podwładnym przechodzą przez cztery fazy – pewien rodzaj cyklu życia – w miarę rozwoju stopnia dojrzałości podwładnych i do tego cyklu kierownicy powinni odpowiednio dostosowywać styl kierowania.